Witam Kochani,
Długo nie dzieliłam się z Wami informacjami na temat stanu zdrowia mojego berneńczyka. Nie myślałam, że ten temat wywoła aż takie zainteresowanie. Nie wiedziałam też, że aż tyle Waszych Psiaków również choruje :-( Dostałam od Was dużo maili, wszystkie o podobnych pytaniach. Postanowiłam więc stworzyć na ten temat osobny post w ramach odpowiedzi na Wasze wiadomości.
Zacznę od początku:
Po pobraniu wycinku z węzłów chłonnych i badaniu krwi z niecierpliwością czekaliśmy na wyniki. Po tygodniu mieliśmy zadzwonić do weterynarza. Przez telefon doktor poinformował nas, że wyniki krwi są i to dobre. Nie potwierdziły one diagnozy nowotworu - a problemy z wątrobą (jak zaznaczył nie groźne), być może spowodowane kleszczem. Nie kazał się jednak przedwcześnie cieszyć. Wyniki biopsji wyjaśnią wątpliwości. Kupiliśmy więc tabletki na wątrobę. Trzeba przyznać, że po nich wrócił berniemu apetyt a w nas pojawiła się nadzieja. Po trzech dniach zadzwoniliśmy po kolejne wyniki. Tym razem nie były one zadowalające. RAK. Następnego dnia pojechaliśmy z psem po wyniki i dalsze wskazówki do leczenia. Niestety nasza przychodnia nie prowadzi chemioterapii. Dostaliśmy witaminę C, tabletki na wzmocnienie układu immunologicznego oraz pastę na wypadek, gdyby pies odmówił przyjmowania pokarmów.
Na naszą prośbę dostaliśmy skierowanie do kliniki onkologicznej w Budapeszcie. W Internecie znalazłam informacje na temat pomyślnych rokowań leczenia. Pełni nadzieli pojechaliśmy więc do kliniki. Przed wizytą byliśmy w stu procentach zdecydowani na chemię.
Berneńczyka badał sam ordynator i cała rzesza studentów. Wszyscy dotykali jego powiększone węzły szyjne, kolanowe, brzuch, oczy, gardło. Diagnozę potwierdzono. Zaproponowano jednak leczenie paliatywne. Dostaliśmy oczywiście wykład na temat chemioterapii. Sam lekarz jednak nie był za wprowadzeniem takiego leczenia w przypadku Hektora. Zaznaczył, że psy lepiej znoszą chemię niż ludzie ZA WYJĄTKIEM BERNEŃCZYKÓW!!!
W jego kilkunastoletniej pracy miał do czynienia z setkami takich przypadków. Najdłużej życie psa udało się przedłużyć o 12 miesięcy. Były to jednak dla psów męczące i niekomfortowe (nie mówiąc bolesne) miesiące. Większość z nich miało wymioty, biegunki, brak apetytu- przez co spadek wagi, brak energii, utratę sierści. Chemioterapia berneńczykom daje 50 % szans na przeżycie roku. (Po tym czasie najczęściej występuje nawrót choroby- bardziej agresywny, oporny na dotychczasową metodę leczenia. )W 2 % zaś chemioterapia całkowicie zatrzyma rozwój choroby i pies dożyje spokojnej starości. Wszystko zależy od kondycji pacjenta i stadium choroby. Chemia podawana jest psom w postaci leków dożylnie lub podskórnie. Wydalana jest z organizmu przez ślinę, mocz, odchody, dlatego
wskazana jest ścisła kwarantanna chorego psa. Ponad to dzieci i kobiety w
ciąży nie powinny mieć kontaktu z leczonym psem. Koszt terapii ok. 2,5 - 3 tyś. euro plus wizyty, dodatkowe witaminy i leki uzupełniające. Dla kochanego psa nie liczymy się z pieniędzmi, jednak po przeanalizowaniu za i przeciw nie poddamy go leczeniu chemioterapią. Szalę na nie przeważył fakt, że Hektor bardzo źle znosi wizyty lekarskie. Do badań musiał mieć podane środki nasenne, a to również odbija się na jego zdrowiu. Poza tym wyczuwając tabletki w jedzeniu całkowicie odmawia przyjmowania posiłku...:-(
Rokowania według lekarza: 1-3 miesiące życia.
3 tygodnie później...
Minęło trzy tygodnie od wizyty w klinice. Od tego czasu samopoczucie Hektora uległo poprawie. Bez przyjmowania specjalnych leków wrócił mu apetyt a wraz z nim energia i "radość życia".
W dalszym ciągu naświetlamy go lampą BIOTRON, podajemy witaminy w kremie i granulat wzmacniający odporność. Z wynikami psa byliśmy również u innych weterynarzy. Wszyscy byli przeciwko chemii. Jeden z nim polecił nam spróbować amigdalinę. Powiedział, że nie wyleczy to choroby, a możliwe, że zatrzyma jej szybki rozwój.
Po wypłakaniu hektolitrów łez i myślach o czarnych scenariuszach nadszedł w moim życiu czas by pogodzić się z chorobą- a nawet nieco ją wyprzeć. Pies wyczuwa nasz niepokój. Pozytywne nastawienie mam wrażenie, że udziela się również jemu. Hektor nie odstępuje mnie na krok. Towarzyszy mi we wszystkich zajęciach w ogrodzie.
Do samochodu męża, chętny na wyjazd wskakuje zawsze, gdy tylko otworzy drzwi. Dostał również zielone światło na wejście do domu na czas burz i upałów. Codziennie chodzimy na spacery. W weekend planujemy z nim podróż do Polski. Okazujemy mu mnóstwo miłości. Na spacerach w dalszym ciągu budzi zachwyt przechodniów. Wydaje nam się również, że przybrał parę kilo na wadze. Cieszymy się każdą spędzoną chwilą.
A co będzie jutro?- czas pokaże.
Pozdrawiam Was i Waszych czworonożnych Przyjaciół.
Dużo zdrowia!!!
